Canım Sevgilim :
Sana milyonlarca kez uzun uzun yazılar yazdım hep. Okumakdan sıkılırsın diye düşünerek başladım satırlara. Ama ben yazmaktan asla sıkılmam. Bugün takvime baktım da 123 gün olmuş sevgili olduğumuzdan beri 123 gün. Çok az geldi bana. Sence de öyle değil mi? 5. ayın içerisindeyiz. Çok şey yaşadık. Film şeridi gibi geçiyor gözlerimin önünden zaman denilen o kavram. Oturduğum çalışma masasında şöyle bir başımı kaldırınca. Bana doğum günümde yaptırdığın fotoğraf çerçevesini gördüm. O gün ki duygularım geldi aklıma. Seni tanımıyordum ve korkuyordum herşeyden. Yeni bir ilişki, yeni bir adam ve hayalleri ve bana yaşatacakları. Ağlatır mı diye düşündüm. Düşündüğüm tek şey buydu. Elbette ilişkiler ağlatırdı. Ağlattı da. Ama sadece beni değil. İkimizde ağladık. İkimizde güldük. İkimizde üzüldük. Ve biz bunları yaşarken bir olduk seninle. Biz olduk. Ben en başta zaten koşulsuz güvenirdim insanlara. Sana da güvendim. Sonra yanılmamayı bekledim. Baştan bir dünya kurdum kendime. Ve o dünya da yaşadığım hiç bir şeye asla pişman olmadım. Olmam da. Kurulan hayallerin basit kurulmadığını ve aslında hayallerin insanın istedikten sonra, gerçekten istedikten sonra gerçekleştirebileceğini senden öğrendim. Sonra cümleler senden öğrendiklerim diye yazılmaya başladı. Senden öğrendiklerim ve asla unutmayacağım bir sürü şey. Hiç bilmediğimiz o koca İstanbul hayali. Nasıl da birden gerçekleşti. Rüya gibiydi herşey. Ya birlikte uyuduğumuz geceler. Onların her birini hatırlıyor musun ? Bana anlattığın rüyalarını bile hatırlıyorum ben. Bu aşkta herşeyi kalbime değil beynime kazıyorum. Çünkü beyin mantık işi bilirsin. O asla unutmaz. Kalp, ah sorma onu ona hiç belli olmaz. İnsan ne yaşayacağını kendi hesaplayamıyor hesaplasa da tutmuyor bazen. İstediğimiz gibi gitmiyor hiç bişey. Ama hani bir söz var ya ”Allah gerçekleştirmeyeceği hayali kurdurtmazmış.” diye. Ben buna inanıyorum. Dilerim oğlumuz Poyraz kızımız Elif olur. Dilerim bir ömür boyu senin gönül eşin olurum. Seni seviyorum…
