Sevmeli insan,
Uzay boşluğu gibi,
Bir çocuğu gülümseten tatlı bir cümle gibi,
Sevmeli insan sonsuzluk gibi.
Mesela verdiği değeri belli edebilmeli,
Kıskanmalı.
Hayata beraber gülücükler saçmak için bahaneler aramalı.
Bazen kavgalar da edilmeli,
Ama sarılıp sinirde,kırgınlıklarda geçmeli.
Herşeyi paylaşmalı,
Acıya neşe,neşeye kahkaha katmalı.
Sevmeli insan hiç gitmeyecek gibi.
Hissettirmeli sevdiğini ve söylemeli.
Üzülecek diye değişebilmeyi de öğrenmeli.
Ve sadece kalbiyle değil,
Tüm hücreleriyle sevebilmeli.
MEHMET ŞAHİN
