Bir sokağı dahi onu hatırlatmayan bir şehirde
İnşa ediyorum ne varsa gayba dahil
Nefes alıyorum, uyuyorum deliksiz
Ve sabah ! Galiba oluyor işte böyle tastamam
Seni soruyor bilen,bilmeyene bildirmek maksadı
Sahi insanlar mutluğumu bu denli kıskanıyor
Unuttum diyorum al işte unuttum
Ne hanımeli var kapımın önünde
Ne de her uğradığında seni korkutan
O hınzır köpek.
Evler var şimdi dizili koru boyunca
Sevmezsin sen öyle orman falan
-Ben bozkır çocuğuyum!
En son söylediğinde Kavimler göçü canlanmıştı
Her ikimizinde gözünde
Gülüyorduk hoyratça,
-Ey atalarım! diye bağırıyorsun
Dişlerine odaklanıyorum,
Uzuvlarınki nizam onlarda da hüküm sürüyor.
Allah özenerek yaratmış diyorum.
Rahmetlik anam estağfurullah diyor.
Öylesin ama günlerce izlesem,
Ruhumun açlığı doymaz.
Hangi siluette bulurum ki bu huzuru
Şehir diyorum hiçbir yolu,
Yalvarsam da sana varmayan.
Seni tanımıyor, aidiyetini kabul etmiyor.
Şehir kin güdüyor istemsiz
Söz dinleyen halin unutulmazı oluyor.
“Git” diyorum. Bir iki etmiyorsun,
Gidiyorsun evet gidiyorsun.
İşte bu kadar diyorum.
Ederin bu kadar.
Bir kelama defolan.
