Ne bir sevda taşıyorum artık gönlümde, ne bir acı. Yalnız bir boşluğu hissediyorum, derme çatma bir kalbin içinde.
Tanrım! Bana mı mubah bu boşluk? Yoksa sahiden aldın mı ruhumu bir gece vakti! Oysa onca acının içinde, usulca şarabımı içerken nasıl da yalvarmıştım sana. Benim de sesimi duydun mu Tanrım? Benimde canım acıyordu, benimde yaralarım vardı ve şimdi hangi dua kurtaracak beni bu çukurdan?
Ben vazgeçtim Tanrım. Ne olur beni çekip çıkarma bu çukurun içinden. Öylesine alışmışken yalnız ve karanlık olan şu hayata, ne olur yeniden bozma düzenimi. İnsanları çıkarma karşıma Tanrım. Henüz kapanmamışken yaralarım, birer birer yeniden açacaklar biliyorum. Beni onların ellerine verme.
Yalvarırım, bana bu yalnızlığı borç bil Tanrım!
