Uyandım.
Odam buz kesmiş,camım açık.
Uyandım.
Her yerim ağrıyor,kapım aralık.
Uyandım.
Aylardan Ocak,aylardan Mayıs.
Uyandım.
Yıl 1969,yıl 1998.
Uyandım.
Babama sesleniyorum,başıma geliyor.
Uyandım.
Annem yok uzun süredir,kardeşimi bulamıyorum.
Uyandım.
Ellerini arıyorum,kemiklerini.
Uyandım.
Parmaklarım kanıyor,saçlarımı yoluyorum.
Uyandım.
Ruhumu arıyorum,geziyor bilmediği bir şehirde.
Bir şehir uyanıyor,
Bir şehir terk ediyor nüfusunu.
Uyandım.
Bir bebek ağlıyor annesinin karnında.
Sonra bacaklarına doktorun o soğuk bıçağı dokunuyor ‘’neşter’’,kan !
Uyandım.
Odam buz kesmiş,camda yağmur zerreleri.
Bi yağmur ki sorma gitsin,böyle mi yağar içime içime.
Tüm damlalar toplu intihar ediyor camın üzerinde,kayıp gidiyor hayatı.
Uyandım.
Tanımadığım bir kirpiğin ucundayım.
Uyandım.
Suratımda tanımadığım yaşlar.
Uyandım.
Cesedimin başında sigaranı yakıyorsun.
Bir bebek kesiyor sonra bileklerini,
Bi kadın atlıyor uçurumdan.
Adam koşup yetişemiyor.
Uyandım.
Aynı adam bi barda ağlıyor.
Cemal(Süreya) abi çayını yudumlarken.
Uyandım.
Amcam ölmüş galiba.
Uyuyorum sonra,herkes geri dönüyor.
Ben gidiyorum.
Ayakkabılarımı almamışım,kanlar süzülüyor asfalta.
Sızlıyorum.
Uyuyorum,uyanmamaya.
