Ben bir sanatçıyım
Küstah,uyumsuz,kendini beğenmiş
Dünyanın dönüşünden başı dönen
Her adımda başa dönen
Sorunlarla değil sorularla boğuşan
Günleri gecelere kötüleyen
İnsanın çıplaklığını gözler önüne seren
Güneşedir öfkem
Ruhum siyahın emrinde
Kapadı kapıları gelecek günlere
Ben de misafirim bu kavanozda
Ve öyle uçmayacağım bir kelebek olup
Öleceğim işte burada çürüyüp
Pişmanlıklarım geçmişimi
Kaygılarım geleceğimi
Geçmiş ve gelecek meselesi de
Yaşadığım anı eskitti
Sonradan öğrendim ki
Yaşadığım an çok kipli bi zamandı
Öyleyim işte ben
Küstah,uyumsuz,kendini beğenmiş
Dengesizim çoğu kez
Kaç intihar mektubumu
Basit bir şiire çevirdim
İsyan ettim delice göklere
Ama yine de ebabiller bekledim
Kırıntılarını süpüremedim umudun
Bu dünya için değil
Belki başka bir dünya vardır diye
Her sigaramda birini sorguya çektim
Hepsi sönüp gitti,zehrini ben çektim
İşte böyleyim ben
Küstah,uyumsuz,kendini beğenmiş
İnancım zayıfladı
Ruhum doyumsuzlaşırken
Yaratanı zevksiz buldum
Yarattıklarından ötürü değil
Bu yaratıklar için belki de
Düzene karşı geldim
Sırf erken kalkamıyorum diye
Çayı hiç sevmedim
Muhabbete davetiye diye
Kahveleri hep soğumaya bıraktım
Aman ha hatrım falan kalır diye birinde
40 yılın hesabını yaptım
Hep sınıfta kaldığım hayat matematiğimle
Böyleydim ben
Küstah,uyumsuz,kendini beğenmiş
Hayalperesttim çok da
Haritaya sığmayan ülkelerde gezdim
Başka dünyalara temel attım
Yeni bir insanlık inşa ettim
Sanatçıydım ya her şey kolay
Çamaşır iplerinde intiharı gördüm
Aynalarda intikamı
İdamımı bekledim
Affedilmek istemedim
Affetmeyi de düşünmedim
Tanrı değildim ya ben
Ölümü topallayarak getiren zamanın
Yaşamda su gibi akmasına
Akıl sır erdiremedim
Ben bir sanatçıyım
Küstah,uyumsuz,kendini beğenmiş
Gördüğüm bu resmi pek sevmedim
Karaladım günden güne
Emeğe saygısızlık ettim ama
Küfrünü bir şarkı gibi besteledim
Yaptığıma özür niyetine
Öyle işte dostlar!
Bu sadece bir hitaptır
Yoksa dostum da yoktur benim
En büyük düşmanım da kendim
Zamanın içine düşme felaketinden beridir
Yaşıyorum bir bedende,hücre hapsinde
Özgürlüğümü bir kuşa armağan etmiştim
Ah keşke sadece emanet etseydim
Varlığımın sonsuzlukta kaybolmasını
Sonsuzluğun zamansızlıkta yok olmasını
İstiyorum son kez
Korkmayın ölmüyorum
Zaten neden korkasınız ki
Bir öç dünyaya bu
Bir göç daha çok
Bir kuş misali ama
İnsan gibi
Özgürce değil
Mecburen yani
Üstüne hislerimi akıttığım kağıtları
Kanat yaptım kendime
Şimdi uçuyorum
Kulağımda son mısrası
Vasat bir sanatçının
Basit bir şiirinin
‘Yüksek uç,sert düş’
