Ben küçükken yıllar geçtikçe insanların birbiriyle olan samimiyeti, dostlukları artar sanırdım.
Aslında yıllar geçtikçe samimiyet artmıyor, insanların birbirine olan tahammülü azalıyormuş.
Dedelerimizin anlattığı gibi, vakitsiz kapısını çalabileceğin bir dost bulmak, samanlıkta iğne aramak gibi.
İnsanların birbirinin başarısına sempati duyması, ya da en azından saygı duyması çok mu zor şeyler?
Çok iyi bir dinleyici olabilirsiniz, ama bu çok iyi bir dost olduğunuz anlamına kesinlikle gelmez.
Dost dediğin öyle saf saf dinleyip kafa sallamayacak, önce dinleyip, sonra fikir verecek…
