Emre Abanozoğlu

karanlık odamın kapısındayım hemen yanındaki masada oturuyorum şu an oturmak eylemini icra ediyorum ancak düşünüyorum ben düşünürken aslında olmayan bir şey oluyor belli belirsiz evet tam da oradayken uyuya kalıyor…

zaman şimdi ayağı kırık ihtiyar ne zaman koşmaya başlasa yeryüzü şimdi nasıl da ürkek paha biçilemez gibi görünen her şeye inat hür ve yek kalp delhizleri bir bir açılmış üstlerine…

hatrı sayılır kere düşmüş aynı zamanda kaybolmuş olabilirsin parlamış yollar bile kendinden bihaber ve gereksizce uzayıp gitmiş olabilir paranın hüküm sürdüğü topraklarda bir sen aşka inanmış ve kaybetmiş olabilirsin ki…

Fısıltı sessizliğinde gelir bazen Yanlış mı doğru mu bilemezsin Mavi ağacın altındaki gölgelik Gün her zamankinden daha parlak Pencere öylesine ıslak ve berrak Çimenler ise bir heyecanda Mavi ağacın altındaki…

özeli bezeli sofraların hakkıydı yaşamak bunca çizgiye rağmen ve halen haksızken o kırmızı düşten uyanır gibiydi zaman paramparça paramparça halının üzerinde bir tutam geçmiş koyu mazi üzerine yıldız karargahından selam…

sesini duymadığım bir yerdeyim sensiz geçen her günüm dünüm bugünüm yarınım kıskıvrak olmuş habersiz kalacağını bilseydi damarlarım atmaktan vazgeçmezdi böylece sürüp gitmezdi gözlerini görmediğim bir yerdeyim burada insanlar bir acayip…

esintin vuruyor şimdi kıyılarıma sahil kasabasındayız galiba bir yaz ortasındayız ellerimizde sonsuzluğun somut hali gözlerimizde cennetin bir köşesi yürüyoruz kumlar seyreliyor deniz durgun biliyor musun deniz durgunken geliyorsun bana saçlarında…

ve aslolan özgürlüktü hür olmalıydık kayıp balıklar bu yüzden geri dönmezler okyanusun en güzel yerleri onlar için ayrılmış ve sevdikleri önlerinde bir o kadar sevmedikleri arkalarında güzel insanlar görüyorum kalpleri…

orantısız güçlerin hegemonyası birazda karamsarca ardındaki fırtına paramparça duyguları yönet yönetemezsin yokluğun kabulü kalır elinde süzülür kalbinden heyecanlar anlarsın boşa koşmalar terledin sanma üşüyorsun ki sen üşümeyi de seviyorsun karamsarlık…

uzunca sürüp giden bir yolun kaldırımları kadar yalnız ve soğuk arabalar geçiyor kimi zaman insanlar sonra kış oluyor yaz da uğruyor ömrümden kaçırıyor gelen her gün ama ben yalnız bir…