Baharın son deminden bir şiir mırıldandı kadın:
Kirpiklerinin uzunluğunca mısralar
kavuşturdu,
hasretinden gün batımının kırmızısına kadar.
Unutacak dolusu özlem biriktirdi.
Yağan nisan yağmuruyla tekrar öldürdü erkeğini.
Apartman gölgesinde dindirdi yalnızlığını şair:
Vedalara çürük bir kalem ile
anlamsız hikayeler ve
anlamlı şiirler ile,
acının en orta yerinde
dengede kalabilmeyi öğrendi.
Sonra,
İçini öksürtecek denli
çocukluğunu andı…
Beklemediği anda
çıkageldi kadın.
İlk önce; mutsuzluğunun saatini
yalnızlıkla parçaladı.
Yelkovan ile akrebin anlaşmazlığı
kadını derinden üzdü.
Şimdi mutluydu şair.
Sevincin ve acının arasına
bir kadın ve sonsuz bir mavi yerleştirmişti.
Uyuyakaldığı bu düzenbaz vakitten,
haberdar olduğunda;
Martılarla,
bir şiir bıraktı
gökyüzüne…
