Gözlerimi kapadığımda görebildiğim dünya buzdandı. Buz ve beyaz. Donuk mavi çiçeklerin üzerine saçılan kan zerreleri ise tatsız bir anının zihnimdeki tek renkli kalıntılarıydı. Kokmuyordu. Soğuk kan, kristal bir şölen sunuyor ama kokmuyordu. Ruhsuz kalıntıların camsı bir duruş sergiliyor, sana her baktığımda kendimi görmeme sebep oluyordu. Karı ezerek çıktım ormanın içinden. Dağlara doğru koştum.
