Ben Yalnızım..
Kimse benim kapımı açmaz
cebimdedir hep anahtarım,
zili kullanmam yani…
Kendi çayımı kendim korum ince belli bardağa
ve kimsesiz yudumlarım balkonda bakarken yalnızlığa…
Çok dışarı çıkmam,
kalalıktır dışarısı zira..
Ve ben alışık değilimdir bu ıssız kalabalığa…
Ben yalnızım,
babamda yalnızdı..
Ve bana miras bi tek bu kaldı..
Hem şan saydım baba yadigarı yalnızıgı hem şöhret..
Kimseden ummadım bir tek minnet..
Ki etmezdiniz zaten,
bu böyle gelip geçen kahrolası bir lanet…
Ben yalnızım,
erken uyuyamam..
Uyusam bile rüyama girer kabus olur sizlerin sevinç sesleri..
Pencerelerim ardına kadar kapalıdır bu yüzden,
almam hiçbir mutluluğu içeri…
Gecenin sabaha merhaba deyişinde sızar kalırım,
bundandır ki sabah geç uyanışım..
Dedimya usta,
ben yapayalnızım…
Mutfakta pek eşyam yok,
bi iki bardak, tabak, çanak..
Kimse geleceğinden değil,
zor oluyor iki de bir yıkamak..
Ha, belki bi kedi geçer kapımın önünden
yada bir köpek,
onların önüne korum işte, insanlığımız ölmediya yalnızsak…
Ben yalnızım,
yaz gelmiş bahar bitmiş umrumda değil.
Ben hepsinde kışı bilir kışı yaşarım,
arada bir hazan gelir onada dayamam ağlarım…
Dedimya be usta,
ben yapayalnızım…
Yalnızlık çok şey söyler insana,
hem bağırıp çağırıp kırmaz asla..
Duvarlarla konuşmayı ögetir,
onlar sussa bile duymayı…
Yalnızlık zor derlerya,
çıh! değil.. Hiçte değil..
Yalnızlık sadece tatlı bir zehir…
Içtikçe içine düştüğün, kafanın bulandığı,
zamanla alıştığın, yavaş yavaş öldüren bir zehir…
Bunu ben seçmedim, istemedim..
Alıştım,
dedimya usta,
ben yalnızım, yapayalnızım…
Hasan Bulut
