Eski bir sokak lambasının yarım yamalak aydınlattığı yolda yürüyordu.Kafasında onlarca düşünce vardı.Yine kaybetmişti.’Bu son’ diye girdiği kumar oynunundan bu kez çok daha fazla kaybetmişti.Çalışmıyordu.Daha doğrusu kimse onun gibi birine iş vermiyordu.Birçok işte beceriksizdi zaten.Hayatında yaptığı hiçbir işi düzgün bitirememişti.Belkide karısınında dediği gibi işe yaramazın tekiydi.Herkes için bir hiçti.Eline geçen her kuruşu kumara veriyordu.Zarardan başka ne olabilirdi ki ?
Sokağın sonunda evi göründü.Tabii ev denemezdi buna.Çok eskiydi tıpkı bir harabeye benziyordu.Gecekonduydu nede olsa.Üç odası vardı.Ve ailesi altı kişiydi.Her şey onun sorumluluğundaydı ama o sorumsuzun tekiydi.Eve para getiremiyordu üstelik var olan parayıda harcıyordu.Bugün olduğu gibi.Karısı evlere temizliğe başlamıştı.Onun hergün eve yorgun dönmesi yüreğine dokunuyordu.Erkeklik gururu vardı.Ama küçük kızı ondan oyuncak istediği gün karısı dayanamayıp iş aramaya başlamıştı ve kısa sürede de bulmuştu.Sonrasında karısı İlk maaşını aldığında faturaları ödemek ve biraz yiyecek almak için çıkmıştı evden.Ne yapmıştı ama şimdi ? Karısının kazandığı tüm parayı yine o kumar masasında bırakmış kaybetmişti.Evin kapısına geldiğinde durdu.Kapıyı çalmaya cesareti bile yoktu.Kendinden ilk kez bu denli nefret ediyordu.O gün orda yok olmayı dileyebilirdi.Ailesi o olmadan daha iyi yaşardı.Bu tüm kalbiyle inanıyordu o da.
Elini yavaşça kaldırıp kapıyı tıklattı.Duyulmasını hiç istemiyordu.Kısa sürede kapı açıldı.Gülümseyerek ona bakan küçük kızını gördüğünde o da gülümsemişti.Yüreğini ısıtan bir gülümsemeydi bu. Eğilip kızına sarıldı.Küçük kız kısa kalan kollarıyla babasının boynuna sarılmıştı bile.O anda unutmuştu her şeyi.Mutluydu.Hemde çok.
-Geç kaldın annem kızıcak sana yine.
-Neden uyumadın sen ?
-Seni bekledim .Annem bebek alacağını söyledi bana .
-Annen uyudu mu ?
-Evet uyudu.
Onu kucağına alıp içeriye girdi.Oda karanlıktı.Elini düğmeye atınca elektrik faturası geldi aklına.Sonrada elektriğin kesildiğini hatırladı.Kızını alıp oturdu yere.
-Hadi sen uyu artık olur mu ?
-Baba oyuncak bebek aldın mı ?
Diyecek bir şey bulamıyordu.Ne diyebilirdi ki ? O mavi gözlerle ona bakan kızına ne söyleyebilirdi.
-Alacağım.Söz veriyorum.
-Ne zaman peki ?
Gözlerinden süzülen bir damla yaşı görmediği için sevindi.
-En kısa zamanda. şimdi uyu sen tamam mı ?
Küçük kız babasının yanağına kocaman bir öpücük kondurdu.
-Tamam
Kızı annesine gittiğinde o da derin bi nefes alıp uzandı.Gecesi düşündüğü gibi kabusa dönmemişti en azından.Ama yinede kalbini sızlatan bir söz vermişti.Belkide tutamayacağı bir sözdü bu.Pişman değildi ama .Hayır demediği için mutluydu.Gözlerini kapattı.Kafasında ki tüm düşünceleri atmaya çalışıyordu.Kısa süre içinde de uykuya dalmıştı bile.
Gece uyurken aniden yüksek bir sesle uyanırsanız beyniniz tehlike sinyalini çalar.O da böyle hissetmişti.Uyandırıldığında nerdeyse korkmuştu.Bir saatten az uyumuştu zaten.Hala yorgun ve uykusuzken ne olup bittiğini anlamaya çalışıyordu.Karanlığın içinden zar zor karısının yüzünü seçebilmişti.Tam karşısında durmuş ona bakıyordu.Beklediği kabus şimdi geçte olsa gerçekleşiyordu.Aniden ayağa kalktı ve karısının karşına geçti.
-Eve ne getirdin bugün ? O parayla ne aldın ?
Küçük kızına yalan söylemeye benzemiyordu bu durum.Gerçeği söylemek zorundaydı şimdi .
-Ben..yine kaybettim.
-Kumara mı verdin parayı ? Elimizde ki tek parayı böyle mi harcadın !
-Sondu..Bugün sondu.
Yanağında çok büyük bir sızı hissetti.Yediği tokat sanki tüm beyninde yankılanmıştı.
-Artık her şey bitti !
Karısı ona sırtını dönüp odaya girdi.Birkaç dakika içinde elinde küçük eski bir bavulla çıktı.Çocukların hepsi uyanmış korku ve merak dolu gözlerle olanları seyrediyorlardı.Kendinden birkez daha nefret etmişti şimdi.
Kadın küçük kızının elini tutup dışarı çıktı.Zaman kaybetmeden peşinden o da dışarıya çıktı.Gitmesini istemiyordu ama buna engel olmaya hakkı bile yoktu,biliyordu.Hiç olmadığı kadar pişmandı o an.Kadın onun peşinden geldiği görünce durdu.
-Defol !
-Sevda dur ,yalvarırım gitme.
-Bıktım, Nefret ediyorum senden !
-İş arayacağım ,İnan bana her şeyi düzelteceğim.
-Sen işe yaramazın tekisin ! Hiçbir şey düzelmeyecek .
-Yemin ederim sevd..
-Yemin etme ! Tutmayacağın sözleride yeminleri daha önce çok duydum senden .
Sokağın ortasında karısıyla bu şekilde tartışmak çok zoruna gitmişti.Karısına yalvarıyor olduğu içinde kötü hissetmişti.Şimdi tüm mahalle camlardan yada kapılarından durup onları seyrediyorlardı.Herkesin gözü önündeydiler.Yaşlı kadınlardan biri dayanamayıp tartışmaya karışmıştı bile.
-Adam olsaydın da, karına çocuklarına sahip çıksaydın Ali.
Bu yaşlı kadının olaya böylece girmesi diğer kadınlara cesaret vermişti.Saniyeler için herkes tartışmaya dahil olmuş,her kafadan bir ses çıkıyordu.Kime ne diyeceğini bilmiyordu.Sanki tüm dünya ona bağırıyormuş gibi geliyordu.Kafasının içinde yankılanan tüm seslere karşı yenik durumdaydı.Hiçti.Varlığı değersizdi.Tam o anda kalabalığın arasında ona bakan mavi gözleri gördü.Her şey biranda susmuştu sanki.İçinde bir yerlerde umut doğmuştu.Kızının ona bakan masum yüzü içini ısıtmıştı.Güç vermişti sanki.
Küçük kıza doğru bir adım attığında kız arkasını dönüp koşmaya başladı.Ondan korkmuş muydu ?Buna dayanamazdı.Kalabalığı sertçe itip aralarından kurtuldu.Sokağın köşesinden kızın koştuğunu görünce hızlanmıştı.Karısının bunu fark edip etmediğini merak ediyordu.Muhtemelen konuşmasının önüne geçebilecek bir engel yoktu.Minik ayaklarla koşan kızı artık önündeydi.Hızını kesip ona seslendi.
-Elif dur !
Kız bu sesle birlikte durmuştu.Onun neler hissettiğini anlıyordu ,babasıydı ne de olsa.
-Gel bakalım buraya,nereye gidecektin elif ?
-Korkuyorum baba.
korkuyorum baba...Bu cümle yüzünü ve yüreğini yumuşatmıştı.Kızına bir şey demeden sarıldı.Tüm gece olanları unutmuştu .Umursamıyordu şimdi.Umursayamazdı .
Elleriyle Elif’in küçük yüzüne dokundu.Hissettiği soğukluk onda aynı soğuk etkiyi yaratmıştı.
– İstediğin bir oyuncak vardı değil mi ?
-Hayır artık istemiyorum.
-Neden ?
-İstemiyorum işte .
-Elif burda biraz bekle beni , hemen döneceğim Tamam mı ?
-Nereye gidiyorsun ?
-Uzağa değil Hemen döneceğim , Bekle .
Kızının bir şey söylemesini beklemeden Ayağa kalktı.Hızlı adımlarla sokağı geçti ,Diğer sokağa girdi .Sonrada bir başka sokağa.Nereye gideceğini biliyordu.Aklındaki fikrin doğru yada yanlış olduğunu önemsemeden mahalledeki küçük oyuncakcı dükkanının önünde durdu .Dükkan kapanmıştı çoktan .Etrafta kimse görünmüyordu.Engel olabilecek kimsenin olmaması işini hızlandırır diye düşündü.Yerde gözüne çarpan irice bir taş vardı.Eğilip hızlıca aldı .Birkaç adım gerileyip tüm gücüyle Taşı Dükkkanın ön camına attı.
Kopan büyük gürültüye aldırış etmeden içeriye girdi.İçersi Yarıkaranlıktı ama yinede gözüne ilişen renkli oyuncakları rahatlıkla görebiliyordu.Bir yığın gibi duran Oyuncak bebekleri de öyle.Bebeklerin herbirinin kıyafetleri farklıydı .Elif burda olsa acaba hangi rengi severdi ? Kızının en sevdiği renk neydi ? Bunu neden bilmiyordu ?
Kendine en yakın olan mavi renkli kıyafetli oyuncak bebeği aldı .Elif maviyi sever diye düşündü yada en azından umut etti.Dükkandan çıkışı kolay olmuştu ama etrafta insanları görünce irkildi .Herkes ona bakıyor kimi telefonda polisle konuşuyor kimiyse onu tanıdığı için ayıplıyordu.Umursamamak en iyi yaptığı şeydi yine yaptı .İnsanları görmüyormuş gibi uzaklaştı .Engel bile olmamışlardı .
Elif’i bıraktığı sokağa gelince , onu bir taşın üzerinde oturmuş buldu .Bebeği elinin arkasına koydu ve kızına yaklaştı.Yüzünde gülümse vardı.
-Elif , geldim kızım .
-Baba eve gidelim artık .
-Bir şey sormak istiyorum
-Ne oldu ?
-Mavi rengini sever misin ?
-Neden baba ?
-Sever misin sen söyle bakayım
-Yeşili daha çok seviyorum .
Yeşildi demek.Kızı en çok yeşil rengini seviyordu .Bunu öğrendiği için mutlu olmuştu nedensizce.Elinin arkasında sakladığı bebeği çıkardı ve Elif’e uzattı.
-Baba Bu benim mi ?
-Evet senin için aldım, Beğendin mi ?
Elif bebeği kucağında sarmış bir halde cevap verdi.
-Evet çok güzel !
Ona bakan bu güzel gözlerin mutlu olduğunu bilmek onuda mutlu etmişti .İçinden artık sürekli gülümsemek geliyordu .Ne kadar da basitti onu sevindirmek. Küçük kızı bir bebekle mutlu olabiliyorken bunu bile doğru düzgün yapamıyor olmasını düşündü.Gerçekten yok olmayı hak ettiğine karar vermişti.
-Baba eve dönelim artık , anneme bebeğimi göstermek istiyorum.
-Elif, seni her şeyden çok sevdiğimi biliyorsun değil mi ?
-Bende seni seviyorum baba.
Kızına, kemiklerine zarar verebilecek kadar sıkı sarıldı. O minik bedene hiç bırakmayacakmış gibi ,kokusunu içine çekerek sarıldı.
-Baba gidelim artık.
-Burda bekle olur mu ? Hiçbir yere ayrılma , Annen seni bulana kadar bekle burda Elif.
-Nereye gidiyorsun ? Baba birlikte gidelim .
-Seni çok sevdiğimi bil ve sakın unutma .
Bir şey söylemesine izin vermeden alnına kocaman bir öpücük kondurdu .Ardına bile bakmadan yürümeye başladı .Elif’in arkasından seslendiğini duymak, adımlarını hızlandırmasına neden olmuştu.Çok geçmeden sokaktan çıkıp başka bir sokağa girmişti bile .Artık kızının sesini duymuyordu .Uzaklaşmış olduğunu bilmek yüreğine dokunmuştu.
Polisin siren sesleri kulağını doldurmaya başladığında içinde en ufak bir korkudan eser yoktu.Düşünebileceği en son şey zaten buydu.
Dakikalar boyunca hiç durmadan koştu.Kafasında dönüp duran onlarca düşünceyi,Hızını artırarak yenmeyi deniyordu.İşe yaramıyor olsada daha hızlı koşmaya başladı. Sonunda istediği yere varmıştı.Uçurum…
Rüzgarın sesi sanki ilk kez duyuyormuş gibi geliyordu. Etrafında gördüğü her şeye yabancılaşmıştı biranda.Hafıza kaybı yaşadığını sanıyordu öyle ki.Her neyse bu , onu huzurlu hissettirdi.Uçurumun iyice kenarına gelip durdu. Düşündü. Geceyi.Yaptıklarını.Hatalarını.
Hayatında verdiği en iyi kararın ,yapmak üzere olduğu şey olduğunu geçirdi aklından.Bu sefer ilk kez düzgün bir şey yapacaktı. Zarar verdiği ailesine bu sefer faydalı olacaktı.Gözlerini kapadı.Derisine çarpan rüzgar ona şarkı söylüyordu sanki.Ayaklarının altındaki toprak haraket etmesine izin vermeden onu itecek gibiydi.Aşağıdaki boşluk ona sesleniyor , Her şey onu sona hazırlıyordu.
Bugün yine hata yaptım…İlk kez bedelini ödemeye cesaretim var.Son kez verdiğim karardan pişman değilim.Keşkelerim var .Değiştirmek istediğim anlar var.Geriye dönmek istediğim,Düzeltmek istediğim milyonlarca şey var.Ama artık hiçbirinin önemi kalmadı.Bugün sondu…
Kendini , Derin boşluğa bıraktığında yüzünde silinmesi imkansız gülümseme vardı.Soyutlanmış olmanın verdiği acı ve mutlulukla son kez gülümsemişti çünkü.
