Yine bir akşam üzeri eve dönerken rastladı kendine; elinde yarısına kadar içilmiş bir sigara, dilinde kendinden uğurladıklarının ardından tutturmuş olduğum bir şarkı ve ne yapacağını bilememezlik. Hayat belkide bu denli boştu. Bir insanın kendine rastlaması ne hoş bir durumdu değil mi ? O denli kayıptı işte. Bir et parçasının içine sığamayıp, dağılmak istemişti dört bir yana ama onun mağlubiyeti ile geri toplanamamıştı. Her köşe başında kendine rastlıyordu ve o kadar bunaltıcı bir olaydı ki onun için…. Ve her defasında ağzından çıkan tek bir söz, anlayabilmesi için….
” Eve gitmeliyim, yalnız bıraktığım yanlızlığıma kavuşup yanlızlığımı yaşamalıyım, yanlız bir adam gibi “
