Bunu kim bilir kaç kez söyledim ama yoruldum. Her şeyde bir hayır vardır, evet. Asla inkar edemem. Fakat aklım, hala bunun pişmanlık olduğuna inanmaktan alıkoyamıyor kendini.
Zamanında yapılmış büyük bir hata… Ne acı geçen dört yıla ve emeğe hata demek. İnsan hayatında geçen zamandan daha büyük ne kaybedebilir ki?
Hayatımda yalnız ailem ve arkadaşlarım olsun istiyorum artık. Yalan söylemekten, söyledikten sonraki pişmanlıklardan yoruldum. Olmadığım gibi görünmekten, hissetmediğim gibi davranmaktan yoruldum. Bunları kendime defalarca söylemekten de…
Bir insanı hayatındayken üzmekle, hayatından çıkarak üzmek arasındaki fark nedir? Hangi yıkım daha büyük? Bir ikna olabilsem… Bencilce davranmadan, kimseyi incitmeden bir sıyrılabilsem şu rolden. Sebebi başkası değil ki, sebebi geçmişim, yarım kalanlar, hatıralar değil. Sadece yoruldum…
Bu kadar büyük cesarete sahip birinin yapamadığı şu ufacık kaçış hayatına mal olacak, hissediyorum. Olsun, giden zaman gitti kaldıysa kalan yıllar bizimdir mi demeliyim? Başladığım gibi bitirebilsem ya… Şu günahlardan bir sıyrılabilsem ya…
