Bu bok krallığını terk ettim ben çocuk,
ve…
Odamın penceresinden, uzaktaki dağın eteklerinde kurulmuş olan o krallıkta ki beyaz ölümün üzerini örttüğü; soğuk, yalnızlığa terk edilmiş, kurumuş, yıkılmaya yüz tutmuş ve saf olanların çığlıkları, her bir zerresinde sis olmuş, bir o kadar gözü gören körler için de sessiz ve ölü o yaşlı ağacı izliyorum…
Bir zamanlar o ağacın ve krallığın parçası olan ben; geçmişi hatırladıkça kendimi, bağlarını umursamazca koparıp bir kenara atan zayıf, korkak bir katil olarak görüyor ve acıyorum öylece…
Kendi gör çocuk…
