Çok yoruldum. Omuzlarımda 19 yaşında bir genç kızın alamayacağı kadar yük binmişken, benden yürümemi beklemeleri de ayrı ironi. Bazı bitişler yeni başlangıçlara zemindir belki de. Bazı gidişler yeni umutlara yoldur belki de. Hayatımda çok fazla kırılma anı yaşadım; fakat hiçbiri bu kadar sancılı, ağrılı olmadı.Elimde olmadan bilerek isteyerek yaptığım seçimler bugün beni bu noktaya getirdi. Pişman mıyım? Hayır. Olacak mıyım? Kim bilir. İnsanların anlamadıkları tam olarak şu: Üzerimde irade sahibi olmaya çalışan her varlığa tüm benliğimle karşı koyduğum gerçeği. Köleleşmek pekte bana göre değil. Ben alabildiğine düşünmeli ve ifade etmeliyim; ama etrafım beni anlamayan dinlemeyen insanlarla doluyken anlatma arzum da kalmıyor. Gittikçe köreliyorum ve bu durum beni içten içe bitiriyor. İnsanlar bencil. İnsanlar çok bencil. Birinin hayatında ne kadar söz hakkın varsa o kadar yücesin sanmaları da en büyük acizlikleri. Yapmayın dostlar, bırakın su aksın yolunu bulsun. Siz bencil olmayın, yıpratmayın. Siz sevin, değer verin, anlayın dostlar. Tabi anlayana.
