Kimileri bazı şeylerin kıymetini bilmiyor.. Herkesin değeri kıymeti kendine elbet eleştirmiyorum lakin anlamıyorum da .. Benim yokluğunda korkudan titrediğim şeyler kimileri için sadece varlıktan ibaret. İçi doldurulmamış bir varlık üstelik benim ya olmasaydı dediklerim umurlarında değil kimilerinin.. Ve tabi kimilerinin olmazsa olmazları da zaman zaman benim olmasa da olurlarım! Öncelik sırası mı deniyor buna ? Bu farklılık ; kültürle ,maddiyatla ya da bilemiyorum başka mantıklı şeylerle açıklanabilir de öteki türlüsü yani manevi birtakım şeylerin yokluğunda duyulan hissizlik yahut duyulamayan korku nasıl açıklanıyor bilemiyorum ? Bu neden mi önemli ..? Çünkü durum böyle olduğunda kalabalıklarda yalnızlaşıyorum ,etrafımda ki insanları seviyorum ama onlarla olamıyorum, içime kapandıkça kapanıyorum. O kadar farklı oluyoruz ki bazen o sevdiğim insanların benden çok uzak olduklarını görmek sevgiyi de sorgulatıyor insana.. Sevmek de yetmiyor diyorsun ! Ama sevmeden de olmaz ; ne yapmalı ..? Tek yaşanmaz , kalabalıklarda anlaşılmadan aynı hissetmeden donuk da yaşanmaz, ama onlar gibi de olamıyorsun.. Ne yapacaksın sevgiyi göz ardı edip fikirlerinin uyuştuğu aynı değer yargılarına sahip insanlarla mı çevre kuracaksın yahut sevgi olmadan olmaz deyip sevdiklerin uğruna onların yanında kendin mi olmayacaksın ? Orta yolu vardır elbet fakat göremiyorum.. Ne sevmekten vazgeçebiliyorum ne kendim olmaktan ve sevdiğim halde içlerinde onlardan çok farklı olmak hayaletmişim gibi hissettiriyor; bir başka zamanın başka insanlarının hayaleti.. Bazen onlara benzemeye çalışıyorum ama bu zamanlarda da birden bir rüzgar kendi dünyama çekiyor beni ve işte o vakitlerde yani rüzgar her estiğinde yanında bir sürü şeyi alıp götürüyor.. Sanıyorum bir gün sevgiyi de alacak ve yalnız, içine kapanmış, düşünüp duran ,belki sevgisiz biri olup çıkacağım.. Ne çetin mesele ! Düşünmek ne zaman yalnızlaştırdı beni ??
