Tekrar kaybedeceksin.Kendinden bir şeyleri yitireceksin yine.Ağlamak gelecek içinden ama avazın çıktığı kadar susacaksın.Konusamazsın çünkü.Anlattıkların kimsenin umrunda da değildir zaten.Birkaç sevgi sözcüğü duysan da dillerinden hepsi gider elbet birgün.Kimisi hoscakal der giderken kimisi de eyvallah.Hoscakal diyen geri gelmez.Eyvallah diyen de çünkü insan gelmek için gitmez zaten.El sallarsın sende arkalarından gözlerin yaşlı.Gitmeseler ya dersin ama giderler.İnsanlar gider ve dur diyemezsin.Seversin çok seversin.Ve sırf sevdiğin için kaybedersin.Etrafında kimse kalmadığında,gecenin o sonsuz karanlığında mesela..Bir ışık ararsın ama her elini uzattıgın biraz daha karartır seni.Bir kere kaybettiğin zaman duramazsın.En dibe batarsın ve cıkamazsın.En kötüsü ne biliyormusun her şeye rağmen yaşarsın.
2 comments
‘Avazın çıktığı kadar susmak’Bize de imtihana bu düşmüş.Belkide asıl avazın çıktığı kadar bağırmak,avazın çıktığı kadar susmaktır.:)
En güzeli ne biliyor musun ? En dipten en başa tırmanmaya çalışıp zirveyi gördüğün an. Başardım diye kabartıyorsun göğsünü, eee kabarıyor o da…Daha bu ne ki diyor sana usulca.