FANUS

Kadın usulca adama dönüp “En son ne zaman baktın gökyüzüne?”  diye sordu. Adam şaşırdı.  Anlam verememişti çünkü. Gökyüzüydü işte, ne zaman bakması mı olurdu? Ama cevap da veremiyordu. Sahi en son ne zaman bakmıştı? Kaç saat,kaç gün,kaç hafta belki de kaç yıl önce… Doğru ya, en son çocukken bakmıştı. Annesi hava kararmadan eve gel demişti çünkü. Zamanı oradan anlıyordu. Saatiydi gökyüzü. Ne zamandır bakmıyordu saate. Sahi ne kadar zaman geçmişti? Yoksa bütün geç kalmaları bu yüzden miydi? Adam bakakalmıştı gökyüzüne. Nereden sormuştu ki bu soruyu kadın,nereden aklına gelmişti? Soracak soracak da başını gökyüzünden alamıyordu. Cevaplayamadığı bir soru vardı çünkü. Büyürken zaman durmuş muydu yoksa büyümek için zamanı mı durdurmuştu?

Şimdi anlamıştı her şeyi. Kadın adamın gözlerinde gökyüzünü görmüştü. Adam da gökyüzüne bakınca anlamıştı bunu. Sonra kadına dönüp uzun uzun ona baktı. Ne kadar da güzel görünüyordu,ne kadar da yakışmıştı gökyüzüne. Adam birkez daha şaşırmıştı geç kalmışlığına. Kadın adama dönüp usulca ona yaklaştı. Son kez baktı adamın gökyüzüne. “Çok geç kaldınız bayım,çok geç.”dedi kadın. “Siz küçük telaşlarla yerdeki adımlarınızı sayarken ben büyük sevgilerimle yıldızlara gülümsüyordum.”dedi.

Adam nefes nefese uyandı. Buğulanan gözlerini sildi. Sonra sürahiye uzandı ve suyun bardağa dökülüşünü izledi. Bardağı alıp pencereye doğru usul usul yürüdü. Ayağının altındaki tahtalar gıcırdıyordu. Bir ara bunları değiştireyim diye düşündü. Sonra perdeyi aralayıp yıldızlara baktı. Hepsine tek tek baktı. Kadının gülüşünü aradı onlarda. Ama hangisine baksa sönüyordu yıldızlar birer birer. Adam irkilerek bir adım geri attı. Elindeki bardağı düşürdü. Sonra dökülen suyun tahtalar arasından süzülüşünü izledi.

Ve  adam  uyandı …