Aşk, uzak bır kentin soytarı sessizliğinde onu kendime yakıştırdığım an başlamıştı. Gözlerim, dolumu tamamen ona ait bir yağmur, kalbim ise yeri yalnızca ona ait olan bir viraneydi; harap şişesinde şerefe sevgilim diyemeyen de ben… Gittikçe uzağa kaçtı sonra şehirlerimiz, yaban örtüsü örttük aşkın çiğnenmişliğine… Olur sandım, olur, elbet olur. Oldu; evet, başkasının… Gözlerim ise şemsiyeyi hep açık tuttu, mendil gerekmez yalnızlıklar viranesinde…
Dilara AKSOY