Vakit vardı ama ben kendimi sığdıramadım çünkü dargındım vaktin daralmışlığına.
Yürüyecek kadar gücüm olmadığını söylesemde ama vardı.
Vardı var olmasına da geride bıraktıklarımı, saklı sancılara emanet ettim.
Gülüşleri sitem ettiğim zamana mı kaptırdım yoksa huzurun görüldüğü ufka mı bıraktım?
Ama hani derlerdi bir sonraki günün ışığı daha parlaktır, hani ruha işlenecek ışığın selamı, hani?
Yine solgun yüzlere bakıp bir ah çekme vaktine kaldım.
Gözyaşlarım yine geçit veremedi bir sonrası olmayan gülüşlerime.Umutlarım bir dahakine yol göstermedi,gösteremedi.
Hangi bedenin acısıyla avutuyor kendini ki kime emir cümleleri savurma derdinde, kime?
Bir üveykten neyi satın alacağını dahi bilmezken.
Meğer yaşam iz bırakmadan bir noktaya bile sığarmış
