Sorgulamadılar..
Bilmediler.
Söyleyemediler,
Unuttular,
Hayata dair kendi bildiklerini.
Korktular kendilerini anlamaktan
Başkaları için yaşadılar
Öldürdüler içlerindeki çocuğu,
Bir yanları hiç çocuk olamadı
Her yerdeydiler fakat hiç var olmadılar.
Hiç sevemediler gerçekten,
Yıkamadılar ön yargıyı.
Zalimin zulmüne sustular,
Yoksun kaldılar merhametten ve vicdandan.
Canları yananlardan canları yanmadı,
Alın yazısı dediler, boyun eğdiler.
Yasakladılar dünya nimetlerini.
Aşktan korktular,
Sevemediler.
“Çoktular fakat hiç yoktular”
Ertelediler mutluluklarını
Anı yaşamadılar
Gelecek diye beklediler büyük mutlulukları,
Daha da mutsuzlaşarak.
Baktılar bir neden bulamadılar:
Yaşamaya değecek
Her gün biraz daha yok olmanın farkına varamadan,
Mahrum ettiler kendilerini;
Güzel bir dokunuştan,
Güzel bir bakıştan,
Birkaç güzel cümlenin devasa mutluluğundan.
Her yerdeydiler fakat hiç var olmadılar..
Tuncay Büyükdişli
