ölümle yaşam arasındaki çizgi gibiyim en çok.
ne gidebiliyorum, ne kalabiliyorum.
kimsesizliğin, hiçsizliğin orta yerindeyim öylece..
bağırsam kurtaracak birisi belki
ama ben o birisini istiyor muyum bilemiyorum.
istediğim belli..
onu görüyorum her gözümü kapatışımda.
sesini, gülüşünü en çok.
bir tebessümle nefes alıyorum tekrardan.
ve sonra özlüyorum,
çok özlüyorum.
gülünce kaybolan gözlerini özlüyorum.
yüzündeki çizgileri,
ellerindeki nasırları.
toprak kokuyor şimdi her yer…
gitsem gidilmiyor,
kalsam kalınmıyor.
çaresizce bekliyorum.
katilim gelsin ve çeksin beni bu boşluktan.
