Kendimden özür diliyorum. Yaşadığım süre boyunca hep merhametimin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım. Kimseden bir şey beklemedim. Doğrusu bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı içimde sakladım. Sustum, bastırdım ,olsun dedim ,insanlık bende kalsın. Ben en iyisini yaşatayım ki istemeye yüzüm olsun ,dedim. Verdim, hep verdim. Karşılığını alıp alamadığıma bakmadan üstelik …
Kendimi hep erteledim. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş bir görev olarak gördüm. Herkesi mutlu etmek zorundayım,sandım. Benim de mutlu olmam gerektiğini unutmuşum meğer. Ne yazık ki ; bana verilen rolleri en iyi şekilde oynarken onların rollerini iyi oynayıp, oynamadıklarına hiç bakmadım. Karşımdakilerin eksiklerini tamamlamaya çalışırken ,onların hatalarını görmeye vaktim kalmamış sanki .Beni üzmelerine bakmadan, karşılığında ne aldığıma ne hissettiğime aldırış etmeden hep verdim… Kendimi nasılda unutmuşum, unutturmuşlar aslında .Paramparça olmuş kalbime, cayır cayır yanan içime doğruları söylemeye çalışan beynime ,mutsuz yüzüme hep sus dedim. Sen sus … Kendime haksızlık ettim, kimseye etmediğim kadar .Ama bir gün baktım ki paramparçayım. Tutunacak tek duygu bırakmamışım kendime . Allak bullak olmuşum.
Şimdi kendimden özür diliyorum. Seni bu kadar hiçe saydığım için ,seni üzmelerine bu kadar müsade ettiğim için, seni hiç dinlemediğim için, üzerine bu kadar sorumluluk yüklediğim için , hakkın olanları yaşatamadığım için özür dilerim kendimden.
