“Ölümün olduğu bu dünyada hiçbir şey çok da ciddi değildir aslında”- Franz Kafka. Pek meşhur bu cümleyi her ifade edişimizde biraz daha gerçek anlamını kaybettiriyoruz. Biteceğini unuttuğumuz yaşamımızı kaygı dolu geçmesinin başlıca sebebi olduğumuzu inkar ettikce daha çetrefilli bir kurguya dönüştürüyoruz. Oysa  her birimiz özgürlüğümüzden pek gösterişli şekilde bahsederiz. Klavye tuşundan farklı olabilmemizi sağlayan her bir özelliğimizi gömdükce daha çok aynılaşıyor, daha çok yaşamıyoruz. Estetik farklılıklarımız biricik özelliğimiz olarak kalıyor. Heideggerin ölüme bu kadar çok dikkat çekmesinin nedeni kuşkusuz Kafkanın başta belirttiğim meşhur cümlesinin anlamıyla aynı. Ama bizler o cümleyi de kendimize yaptığımız gibi içini boşaltarak yaşatıyoruz.
Bir şeyi ciddiye almamakla onun yaratabileceği sonuçları ciddiye almamak elbette farklıdır. Yüzeysel bir bakışla aynı gibi gözükse de öz itibariyle farklı amaçlar taşır. Yaşam boyunca karşılaştığımız olayların, yüzleşmemiz gereken çelişkilerin ve uzlaşmamız gereken saçmalıkların ciddiye alınmasındaki amaçtan bahsediyorum. Bu farklılık, fikrimce insanları ayrıştıran şeyin ta kendisidir. Ciddiye aldığımız şeylerin kurbanıyız. Ve ben ölümden başka bir şeyin kurbanı olmamayı seçiyorum.