Çok sevince zat derin korkulara bürünüyor
Ve o korkular bir bir başa gelince
Sallanıyor ayaklar
Temelde çatlaklar oluyor
Düz yürüyemez denge kuramaz hale düşüyor
Kimseler görmezken
O defalarca ölüp yeniden diriliyor
Islak yara bant tutmaz ya
Hicbir şey fayda etmiyor
Sonra yeniden ölüp küfrediyor
Kafasında ki sorular
Bir kurtçuk ordusu gibi yiyor beyni yavaş yavaş
Kimse bilmez
O aşkın ızdırap köşesinde inzivada
O maşuk olmuş ağzı kuru, dizleri yara
Aslında o hiç yok
Hayatin engebeli yollarında
Düşmüş de gören eden olmamış…
