Sonunda yola çıkmıştı. Yaklaşık bir senedir ailesinden uzaklardaydı. İçinde tarifi zor, garip bir heyecan vardı. O sabırsızlığı ile durmadan otobüs şoförüne bakıyor biran önce yola çıkmasını istiyordu. Ailesi ile az önce konuşmuş, anne-babasını ve kardeşlerini çok özlemişti. Hele ki annesinin yemekleri burnunda tütüyordu. Biran önce evine gidip annesinin dizine başını koyup uzanmak istiyordu. Annesine özel yemek siparişleri bile vermişti hatta baharatının miktarını bile tarif etmişti.
Babasının o tatlı kızmalarını bile çok özlemişti. 
Son bir kez çantasını kontrol etti. Aldığı hediyelere bakıp tebessüm etti. Kim bilir ne kadar çok sevineceklerdi. Otobüs kaptanı yerine oturduğu zaman arkadaşı da namazını kılmış ve yetişmişti. Ona “ Keşke sende namazını kılsaydın zebuner, sonraya bırakmasaydın “ dedi. Ama onun içi içine sığmıyordu, namazı sonra kılarız, bir kere de kılmasak ne olur diye düşünürken tekrar hayallere daldı gitti.
Henüz yola çıkalı birkaç saat olmuştu ki büyük bir gürültü ve bağırmalarla uyandı. Daha ne olduğunu anlayamadan her taraf kapkaranlık oldu. Otobüs devrilmiş başını yasladığı cam kırılmıştı ve başında çok şiddetli bir acı hissediyordu. Her yerden çığlıklar ve ağlama sesleri geliyordu ve büyük bir endişe ile arkadaşına baktı. Korkusu bir kat daha artmıştı şimdi. Çünkü arkadaşı hiç hareket etmiyordu. Zebuner korku, acı ve çaresizlik içerisinde etrafına bakıyor bir çıkış yolu arıyordu. Biranda gözü birisine takıldı, ona bakıp bir şeyler söylüyordu. Bakışları sinirliydi ve ona doğru geliyordu. Zebuner her şeyi biranda unutmuş, içi ürpererek ona bakıyordu. Ölüm meleğiydi bu.! Onu görünce yaptığı tüm günahlar, kılmadığı namazlar, ettiği gıybetler, işlediği haramlar, söylediği yalanlar, tutmadığı oruçlar hepsi ama hepsi bir bir aklına geldi. Korktu! Geri çekilmek, yardım çağırmak istedi ama hiçbir şey yapamıyordu. Ölüm meleği ile konuşmayı denedi ama yapamıyordu. Tüm yaşantısını, hatalarını, eksiklerini düşündükçe terliyor, etrafı ısınıyordu adeta. Ölüm meleği yaklaştıkça “ Zebuner, Zebuner” diyordu tok bir ses ile…
Kafasında bir acı hissetti birden ve o acı ile gözünü açtı. Arkadaşı “ Hadi zebuner. Sabah namazı” dedi. Endişeli ve sevinçli bir şekilde etrafına baktı. Otobüs bir Camii’nin önünde sabah namazı için mola vermişti. Ellerine ve terlemiş olan yüzüne abdest suyunun serinliği değdikçe ferahlıyordu adeta.
Gördüğü rüyanın etkisi ile namazına başladı. Başını secdeye koyduğunda içinden “ Tövbe” diyordu. “ Tövbe ya rabbi, tövbe” diyerek ağlıyordu. “Hazır mısın?” Diye tanıdık bir ses duydu. Başını secdeden kaldırdığında ona tebessüm eden ölüm meleğini gördü.
Tövbe gerekli, pişmanlık şarttı insana,
Ölüm öldürülmeyen tek şeydi aslında.
“Ölümden önce Kendini ve nefsini hesaba çekemeyen “ölümlü” insanlara hitaben”
Fevzi H. AKTAŞ
aktasfevzi@gmail.com
