Hem biliyorsun asım abi.
Ölmek sevmenin yarısı işte.Vaktim doldu deyip susmakta dahil sevdaya.Çok sevdim abi çiçek kurur ya hani,su verirsin anında çeker toprağına suyu işte öyle muhtaçtım ben ona.Seviyordum.Yani evimdi o benim,şuramdı be abi kaburgalarımın arasındaki geçmek bilmeyen sızıydı o.Benim toprağım kurumuş be abi su verenim yok.
Gecenin bir vakti ansızın uykunun en güzel yerinde uyanmak gibi bir şey onu sevmek.Ya da ne bileyim erik gibi.Bakma sen benim erik gibi dediğime çok severim ben eriği çocukken komşunun bahçesinden toplar toplar koyardım kendimden büyük ceplerime.Her şey geçiyor be abi..
Keşke bir kere de akrep zehirlese yelkovanı,keşke bir kere de en mutlu anımızda dursa zaman.
Keşke geçmese be abi.Ne varsa yarım kalan tamamlansa.Yaram kanasa ama yine de kabuk bağlamasa.Gecenin bir yarısı o soğuk bankta oturup düşünen adam ben olmasam.Geçmese ki bağırabilsem içimdekileri geçmeşe bir kere de geçmese.
Ama biliyorum geçecek sesini bile unuttum zaten.En çok unutmaktan korktuğum şeyi sesini unuttum.Bu aralar onun gözlerini hatırlamaya çalışıyorum ama olmuyor,bazen kalabalıkların içinde yürüyorum ona rastlarım belki diye ama hiç göremiyorum.
Unutuyorum be abi her şeyi unutuyorum akrebin zehri yelkovanı değil,bizi zehirliyor işte..
