Bakınca ne görüyorsun ona? Bir aynadan daha fazlası olmalı kanaatimce. Yalnız kendini değil; Yüreğini, sevgini, mutluluğunu ama en çokta huzuru görebilmeli insan. Baktıkça bakasın gelmeli. Heyecanlanmalı bazen yeni bir elbise almış ve ayna karşısına geçmiş gibi. Yüzünde gül bahçeleri açmalı.
Sevdiğin insan karşında! İzle saatlerce eserini. Bu senin almadan verdiklerinin yansıması. Gurur duyuyorum diyebiliyorsan ne mutlu sana. Çünkü hayatında sarfettiğin en büyük çaban, uzun uykusuz gecelerin birikimi, binlerce gülücük ve milyonlarca sözcük. Tam karşında şimdi hemen sarıl ona!
Eğer bana soracak olursan ne görüyorsun diye; hiçbir şey. Çünkü yoksun aynama bakamıyorum. Kendimi göremiyor, yanlışlarımı düzeltemiyorum. Gün geçtikçe daha fazla yanlış yapıyorum, dibe batıyorum. Mutlu olamıyorum, kalbimi hissedemiyorum, gözlerim parlamıyor benim. Ben karanlık görüyorum yalnızca. Huzurlu değilim. Her yer karanlık. Güzel hiçbir şey yok. Bazen hayal meyal seni hatırlar gibi oluyorum. Sonra iştahım kapanıyor bir sigara yakıyorum karanlığın tam ortasında. En büyük ışık işte bu. Sigaramın yanan tütünü. Senin yararlı olacağın zamanları, böyle zararlı bir alışkanlıkla kapatmaya çalışıyorum. Sevenin aynası sevdiği olurmuş. Başkada aynam yok. Gel! Ben kendimi görmeyi özledim.
