Gözlerim buğulu görür etrafı
Dilim tat almaz
Ellerim hissetmez
Ne varsa yaşamaya dair
Bende kalmadı hiç biri
Ölüm ve yasam arasında ki
İnce çizgide uyuklarken
Anıları görürüm rüyalarda
Unutulmuş, hiçe sayılmış anıları
Ve hüsranla uyanırım nöbetten
Yarın kaydedecekmiş gibi nefesimi
Vazgeçtim hayallerden
Dört duvara işlediğim
Senli günlerden vazgeçtim
Unutmak istesemde her saniyeyi
Bu eylem hiçte kolay değil
Ve ben her unutamadığım da seni
O ince çizginin ayarını biraz daha kaçırıp
Amansız bir hastalığa kapılmışcasına
Sona gidiyorum
Yanımda geçmişin ağırlığı
Kalbimde senin yamaların
İçimde koca boşluk
Ellerimde karanlık günler
Ve kulağım da hep aynı ses
“Ne güzel bir adamsın”…
