Kendimi ısmarlıyorum sanki acılarıma; geçmişimin ötelemekte olduğum mutlulukları kalbimin çöp yalnızlığına gömülüyor ve toprağını suladığım anılarımın gözbebeklerimle çiçek açtığı zalimlik rollerimi kapıyorum hayattan. Durmakla devam etmek kararı ekseninde kendi etrafında dönen biçare dönemeçlerde ödemeli atıyorum mutluluklara, bekliyorum, arayanlar hasret oluyor…
Ağladım uzun zaman sonra. Gözlerimle kalbim olduğunu hatırladım. O baktığım balkonun figürü haline gelen yaşamak sebebi gözyaşımın yanağımdan süzülen elvedası oldu hatırlandıkça. Hatıralarımın hatırlandıkça beni yok eden yanları var sanırım, küçülmekte oluyor dünyamın keşifleri ve kayboluyor azimle işlenen yaşamak direnişlerim…
Yazdıklarımı sildim, evet; sildiklerimi bir daha yazdım sonra hayata. Yok oluşlarım yetmedi intikamına, bir daha toparlanamadım topallayan acılarımdan yana. Travmatik savruluşlarım gökyüzüne uçtu, beynim hürriyetimden talan…
Kendimi yakalamak istiyorum katresinde saklandığım bol miktarda biriken topraklardan ve kaç dönümlük olursa olsun inşa etmek istiyorum yaşam müspetlerimi; imdadına yetişmeyen kaderimden veyahutta yetişmeyen imdadı aynı kalanlar imkansızlarına…
Dilara AKSOY
