Yalnızlığın dibine vurdum etrafımda onca insan varken.

   Anladım ki insan uzak olduğunu daha çok seviyor. Önceden yanımda olanı takmıyor iken şimdi benden kilometrelerce uzak olan kişiyi saatlerce düşünebilme özelliğim var.

Her gün onun sesiyle uyumak, uyuyakalmak..

  Tekrardan karşılaşır mıyız bir yerlerde acaba ? 🙁

Çok alıştım ben ona. İlk defa sevdiğimi söylemekten bu kadar çok korkuyorum.

Ya kaybedersem ?

  Sevdiğimi söylediğimde kaçar mı benden ?

”Gitgide alışıyorum sana. Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz.” demiş Ceyhun Yılmaz.

          Benden o adama ithafen yazılmış sanki.

    Sanki yıllar önce benim ona olan hislerimi bilerek yazmış, iyi ki yazmış.

    Sevdiğimi söylemek bu kadar zor olmamalıydı.

         CESARETİM HİÇ YOK. ÇÜNKÜ BEN KORKAĞIN TEKİYİM!