Adalet, hep bir tarafı kırık teraziydi,
Onarmayı erteledik benciller için.
Yıllarca söylenen boş lafların saadetiydi,
Vicdan dediğimiz gürültüyü susturmak için.
Hayat denen labirentte yol bulmaktı gaye,
İzini bırakarak gitti en öndekiler.
Bize düşen, takip etmekti gönül sermayesiyle,
Sözümüzü tutamadık, sebebi insanî nefsler.
Kırık terazimizle düştük şimdi yollara,
Çaldığımız her kapı ses vermedi ardından.
Geç kaldınız diye fısıldadı kullara,
Kıyamet miydi gelen ses, sonsuz fezadan.
