Örttüm üstünü, hani şu beni boğan aptallığın,
Zırh gibi üzerimi oturmuştu kaftanı hantallığın,
Yok yere takındığım bütün safsataları boş verdim,
Artık önem arz etmiyor sözde sevgiler,
Çırpındıkça yandım, yandıkça çıprındım oysa ben,
Bir balmumu heykeli gibi eridim düşünmekten,
Kimi zaman bir aşk, kimi zamanda ahmak bir dost yüzünden,
Ve vazgeçtim allanıp pullanan her şeyden.
