Yardan kalma yaraları vardı insanların
Camdan,kırılmaya hazır hayalleri
Güneşten taze ama solmaya mahkum umutları da vardı.
Tutulacak eller,
Yar yoluna fedaya hazır yürekler,
Ve geçmek bilmeyen saatler de vardı.
Sükut vardı.
Sadakat vardı,aşka elveren.
Kırmızısı vardı aşkın
Bir de siyahı.
Mavisi de vardı ama yoktu.
Umuttur mavi.
Aşık yardan kalan yaraların,karaların içinde boğulurken maviye bir ton siyah daha karıştırdı tanrı.
Ve yeşil sardı uzaklardan
Yaseminli bahçelerden,
Erguvanlı çöllerden,
Fesleğenli pencerelerden.
Yok olan maviden midir
Sahiplenirken kaybeden siyahtan mı
Yoksa sardığına pişman yeşilden mi bilinmez;
Tutuştu ufuk çizgisi.
