Bir şair ağlıyor.
Bir çocuk ağlıyor.
Şair ağlayınca şiir oluyor.
Çocuk ağlayınca yok oluyor.
Sesler duyuluyor.
Çocuk etrafında dönüyor.
Şair çocuğu görmüyor.
Şair çocuğun gözyaşlarını gömüyor
Oysa ağlayınca çocuklar,
Dururdu dünyalar
Galiba,
Eskiidendi el-insaflar
Artık sadece izliyor ağlamaları,
Dünya üzerindeki bütün kıtalar
Sen bugün ağlamalısın çocuk
Bugün ağlarsan eğer sen
Az biraz, belki, Vicdan Sızlar!
