Şu anki halimi en iyi ifade eden kelime dizisi ”yerin dibi” olsa gerek. Girdim oraya, boğuluyorum. Çıkamıyorum. El uzatan kimse yok. Halimi anlayan kimse yok. On gündür çaresizlik sardı dört yanımı. Ya da ben ancak o zaman farkına varabildim. Şimdi kötü olma sebebimi anlatamıyorum, bu yüzden beni anlamanızı da isteyemem sizden. Ama bir boşluğun içinde tıkıldım kaldım. Tüm kapılar kapalı. O kapıları açmak için ya bir kalp kırmam gerek ya da kendimden sonsuza dek vazgeçmem. Daha kendi duygularımın bile farkında değilim. 2 yıldır gözüm kapalı bir hayalde sürükleniyordum sanırım. Şu an her yerden izim silinsin istiyorum. Uzun bir süre hiç bilmediğim bir yerde tek başıma kalmak istiyorum. En sevdiğim insanlardan bile uzaklaşmak istiyorum. Bir süre boş bir duvara öylece bakmak istiyorum. Hayatımı anlamlı kılan kim varsa gerçekten öğrenmek istiyorum. Kafamı karıştıran şeyler yaşıyorum bu ara. Bir gün görmesem özlerdim onu, neredeyse bir aydır görmüyorum fakat şu son bir haftadır özlemiyorum. Hiçbir şey hissetmiyorum sanki tüm duygularımı kaybettim gibi hissediyorum. Boş hissediyorum. Anlam veremiyorum. Geçecek mi bu durum, iyi olacak mıyım yoksa artık uyandım ve gerçekleri mi görmeye başladım? Bilmiyorum. Hiçbir şeye anlam veremiyorum. Düzelecek mi her şey, şuan yaşadığım bu duygunun sebebi ne bilmiyorum.
