Yüreğimin en derin,en bilinmeyen yerindesin.Ne uzanabiliyor sana ellerim,ne de vazgeçebiliyor senden.Gelişinle mi varoldum yoksa yokluğunla mı bilmiyorum.Tek bildiğim sana aç,sana susuz.sana biçare yüreğim.Ne kadar özlendiğini bir bilsen,yokluğundan utanırsın…
Her gece bir acı sızar içime.İlk önce kımıldar hafif bir sancı,özlem sonradan dokunur yüreğime ,yavaş yavaş…Aşk sen olmaktan çıkıp o olmakmış adeta.Ya da onsuz olamamakmış galiba.Gülümsemekmiş içten ve samimi.Aynı zamanda ağlamakmış hıçkırıklara boğulurcasına.Çığlık çığlığa bağırmak isterken adını susup oturmakmış yerine.Bildiğin doğruları unutmak,en katı kuralları yıkmakmış.Onsuz nefes alamamakmış ama onunda ötesinde aynı gökyüzünün altında nefes almanın bile yettiği bir eşsizlikmiş.Bir son çizmekmiş kendine,sonsuzluğa adım adım onunla yürümekmiş.Körü körüne bağlanmakmış tüm benliğinle.
Kalbin ne kadar kanarsa kanasın,yaraların ne kadar derin olursa olsun Aşk Vazgeçmemekmiş…
