bahriyeldemir

Bir ağaç sulanmadığında, bir çiçek bakılmadığında, bir kaç hayvan acıkıp da yolunu gözlediği gelmediğinde, bir bardağa sahibi uzanmadığında hisseder bir ölümü. Her şey hisseder yokluğu da bir insan hissetmez. Hiç…

Rüzgarın savurduğu bir kitap sayfasında nefes alıyor gibiyim. Narin bir yapıya sahip oluşum, kelimeleri bile ince süzgeçlerden geçiriyor ve en ufak bi bağırışlar kemiklerimi acımasızca kırıyor. Anlatamam halimi, Zaten kimsecikler…

Sevmeyi bilmiyorsanız nefes alamıyorsunuz demek istiyorum. Sevmiyorsanız çevrenizdekileri, her şeyiniz ancak küçük bir siz ediyor ve tek başına bütün dünyadan ayrılıyorsunuzdur. İtiraf etmeliyim ki seviyor fakat gösteremiyor, söyleyemiyorsanız o en…

Gözlerimi kamaştıran en çok sevilmeye değecek üç rengi aldım sadece göz kapaklarımın dahiline. Çevreden gelen kuş sesleri ufak tefek küçük böceklerin hayat telaşı sesine karışmış alabildiğine ilerliyordu tüm normalliğiyle. Bir…

Lügatlerin en derinine saklanan bir kelime vardır insanın harflerinden hep kaçtığı.  Yaşarken kendinden nasıl kaçılıyorsa,  Bir laf arasında da sesli harfleri yok sayılarak hızlıca söylenir “ölüm” sevdiklerimize uğrar korkusuyla.  Halbuki…

Küçücük bir şehre sığmayan bir derde,  Koca bir şehir sahiplense de eksik kalır bir şeyler.  Denize atmak, atlamak ister her iç sızısı,  biraz olsun gitmek ister yürekten ötelere. Bitmez. Nefesler…