Elif Ovalı

Hiç durmadan tekrarlıyordu dilim, bir şarkıydı dilime dolanan belki de bir özlü söz. Günler gecelere eşlik ediyordu bazen ve sabahlara emekleyerek çıkabiliyordum ancak. Yollarım taşlıydı, engebelerden oluşan koşuda hiç başarılı…

Nedir bunun adı? Uykularımda aylakça haykırışlarımın sonucu mu? Benim yeni kelimelere, hiç söylenmemiş şarkılara ihtiyacım var. Ancak öyle alabilirim derince nefeslerimi. 20 sene azizim. 20 sene sarılabilme ihtimalim olan yüzlerce…

Sen gülerken gözlerimi alamıyorum adam, yaşamak var gözlerinde hayat ilacı var gülüşünde. Şifasın sen bana adam. Avucunun içini öpeceğim günleri beklemek dik bir merdivenin sonunda güzel bir sonbahar ağacının altında…

Sonra mı? Sonra o kapıdan sen girdin o beton o bina bulut oldu bana. Yer çekimi hissizi oldum. Saçlarımın dalgasına seni koydum savurdum. Sen kokmak istedim. Hayal dünyam geniştir tartışmasız…

Yoktunuz hiçbiriniz. Küçük ayaklarımla büyük adımlar atarken yoktunuz. Yüreğim parçalanıp önüme atıldığında yoktunuz. Şaşkındım. Rimel süren kadın kadar şaşkındım. Yaşadıklarım yaşamadıklarıma tecrübelik taslarken söz geçiremiyordum benliğime. Yoktunuz en çilekeş havamda.…

Bağır çağır eşlik et doğanın o koca yürekli dimdik duran ağaçlarının rüzgarla dansına..sen bu dünyaya gelmiş en özgür varlıksın. Sabahın ilk ışıklarında çıktığın yürüyüşte sokaklarda sadece kendi adımlarının sesini duymanın…