Neyle başlasam ,nasıl başlasam bilemiyorum.İçimi yakıp kavuran bu ateş çoğu zaman nefesimi kesiyor hatta bununla da kalmayıp hergünü bana zehir ediyor.Ne ara bu kadar kötü olduk?Neden dengeler eşit değil?Mesela bir kız çocuğu okulu için özenle eşyalarını seçerken bir diğeri annesinin mezarı başında bildiği duaları okuyor.Bir diğer çocuk babasının sımsıkı tuttuğu elinden güç alırken , bir diğeri babasının annesini ölüme yollayan ellerine bakarak kahroluyor.Yavaş yavaş yakıyoruz heryeri.Kör oluyoruz bütün gerçeklere,değer vermiyoruz genç olan ve genç kalabilen şeylere.Tek kaçış yolu olarak yazmayı kabul edip kalemimizle başlıyoruz serüvene.Maalesef ki yazmaktan öteye gidemiyoruz hiçbir zaman.Peki hiç soruyor muyuz kendimize yazmaktan öteye yol var mıdır?diye…
