Hayat

Dün ders çıkışı otobüse binmiştim. hastahane durağına geldikten birkaç dakika sonra otobüste sesler duydum ”sakin olun. suyu olan var mı?” gibi.. baktım, bir tane orta yaşlı bir adam. titriyor. durumunu anlatmaya çalışıyor fakat kelimeleri tam çıkmıyor ağzından. suyu içiyor bir iki yudum. ardından ”stres yaptım sanırım, daha iyiyim şimdi teşekkür ederim” diyor. Birisi ”neyiniz var, hasta mısınız?” diyor. ”epilepsi hastasıyım ben” diyor. dinliyorum onlara bakarak. ardından kız tekrar soruyor, ”ilacınız falan yok mu için, daha da sakinleşin” diyor. Adam elindeki reçetesine bakarak, ”durumum yok da pek” diyor. o an içim paramparça. benimle birlikte birçok kişinin de öyle eminim. birkaç dakika geçiyor, ”ben sizden para falan istemiyorum, şu ilacım 110 lira tutuyor onu alsanız bana yetecek” diyor. otobüste çıt çıkmıyor. ”Allah razı olsun” diyor başını eğerek. o an ağlamaya başlıyorum içim o kadar acıdı ki. Ben ağlarken adamla göz göze geldik birkaç kez, o da ağlamaya başladı. başını öne eğip göz yaşlarını silmeye başladı. Daha kötü oldum. Ama benim o an hayatımda ilk kez gördüğüm bir adama üzülmem hıçkırarak ağlamam bir şey değiştirmedi ki. Aklıma her geldiğinde dua edeceğim ama, ilaç parasını bulması için. Çünkü otobüs tıklım tıklım iken kimse para vermedi, konuşmadı veya ben ağlarken görmedim ama kimsenin böyle bir yardım yaptığını düşünmüyorum. Ben yapmak istedim. Ama bambaşka bir şehirde öğrenciyim. cebimde 10 lira para vardı yalnızca. bankada da 300 lira param. Bir ay o parayla idare etmek zorundayım. Çok geçti içimden, ben alayım ilacınızı demek fakat  ben ne yapacaktım? Belki yediğim yemekten, ihtiyaçlarımı almaktan vazgeçebilirdim bir süre.. Yapamadım ama, çok fazla üzüldüm ama diyemedim. Hiçbir hastalığı olmayan kişiler bile hayattan memnun olmuyor. Biraz nankör mü cidden insanlar? Biraz değil belki de. Hayat kısa. Sağlıklıysanız bunun kıymetini, aileye sahipseniz, bu hayatta tutunacak tek bir insana dahi sahipseniz bunun kıymetini bilin. İnsanları üzüp kırmayın, kusurlarıyla dalga geçmeyin veya bir hastalığınız var diye hayattan ümidinizi kesmeyin. Hepimiz iyi insanlar olabilsek keşke. Ben o an tanımadığım bir adamın hastalığına ağladıysam, o adamın içini ve ailesinin üzüntüsünü tahmin bile edemiyorum. Umarım ilacını alabilir durumu kötüleşmeden. Umarım şifa bulur. Bir gün yeniden karşılaşmak isterim kendisine ağladığımı görünce ağlamaya başlayan o adam ile. Hayat kısa arkadaşlar. Lütfen kıymet bilelim hayatımızdaki her değerli şeye dair. İyi geceler..