OTOBİYOGRAFİ
1997’nin bir’inde
sonbaharın, yaprak dökmeyen
ağacının yağmur kokmayan toprağa;
düşen ikinci yaprağıydım.
Evimizdeki kederler tavandan
Damlaya damlaya ben, ben oldum,
taştım kendime, kendimde boğuldum.
hayat buymuş, böyle buğuluymuş
ben anlık bir yanılgıyken, kandırılmışım.
gözüm, gözüm mü?
gece karamsarlığında yazılmış bir şiir
fakat karalanmış, gecenin siyahıyla
tıpkı kaderimin yazıldığı gibi bir şiir.
Öldüm, yeryüzüne düşmeyen cemre’nin gözyaşında
Büyüdüm, cananın acıya doğum sancısı çektiği kucakta
Onyedi’mde tattım toprağın her tadını
sevemedim ezelden ötede
toprak ananın kızını…
Aşk namına, aşkın namını da taşıdım
Şerefsizliğin, yoksunluğunu da,
adını da kendime yakıştırmıştım
kara kaderimi, karalattım
karaladım
yolumu yarıladım.
3 yaşındayken anne diyebilmişim,
13’ümde anam anam feryadıyla
Babamın, beşkardeşiyle tanışmıştım.
Babama iki karışlık hayatımı, karışlattım.
Unutamam dediğim ne kızları sevdim
Bir Mevlana, bir evliya gerçekten sevmiş
Okudum
Kandım
Yazdım
kandırdım benliğimi
–Mecnun değildim belki, onun hayal gücüydüm.
Neyi sevdin,
Neyi bildin
Diye de soranlar olmaz ya olursa.
İkiden bir çıkınca yarım ediyormuş
Asla söyleyemedim, saçmaladım da
Bazen saçmalamaca bilen kadınlar tanıdım
Hepsine firâk-ı tattırdım…
Asla söylemem de haykırasım gelir
Bir sel olur gözyaşım,
sönmüş bir volkanla yaşıttır,
gönül yaşım.
Susmayan gökyüzü olur, yeryüzünü çamur ederdim.
Etrafımdaki herkesi uzaya göndermek tek emelim.
15’inci yaş günümdeki, dileğimi gerçekleştirirdim.
15’imde geç gelmiş gibiydi kendime hediye ettiğim
-yalnızlığım.
Şu güne kadar hiç doğum günü pastası da kesmedim.
Yaradan, insan sevdiğini kaybedip
baki sevgisini, bulması için
yaratmış.
Bense ilk kendimi, sevmişim
ikincisinde yar’dan kaybediyorum.
Şeytan’ın gözyaşından demledim,
hayatımı
Sunmuşluğum, cehennemin ateşinden çalıp yanardönerli tabakta
Yaradan’a yaralarımı…
Bilmem yaradan nerelere kadar,
Kaderimi tek renk bir kalemle karalamış.
Ki aslında;
Şans her kimse, huzur nerde
kiminleyse
hep,
hep bir inzivaya ihtiyaç duydum onlarla birlikte.
İkisininde arka bahçesinde,
ölü ağaçlar ile
yaşamımı soludum.
umutla yok oldum,
zamanla soldum.
