Özgür olmak istiyorum. Bu yorucu, zalim hayatin kösesinden izlemek istiyorum.Aslinda hem varolmak istiyorum hem de kimse beni göremesin istiyorum hoş pek görende yok zaten.Bilmiyorum bu bezginligim bikkinligim belkide etkisizligimin verdigi bir çaresizlik cigliklaridir.Dünyada insanlar oluyor,hayvanlar oluyor,ormanlar yaniyor.Biz hala kitaplarimizn basinda kahvemozi yudumlayip bizi yonetenlerin birseyler yapmasini bekliyoruz. Peki neden ? Aklimiz dogru olani bulmaya programliyken, ne yapmamiz gerektigi ayan beyan ortadayken. Nedir bu sessizlik? Etkisizlik,gorunmezlik. O ağaclarin hayvanlarin cigliklarini kalbimin bir kösesinde hisseder gibiyim.Ya savaşlar bölüsemedik bölüsemedik koskoca dünyayi halbuki hepimize yetebilirdi. Gerek yoktu çocuklarin olmesine .İnsanlarin aci cekmemesine gerek yoktu. Bu hayata sadece seyirci kalmak bana dokunuyor içimi bunaltiyor yasiyorsak ve bu dünyanin nimetlerinden faydalaniyorsak bir şükredis bicimimiz olmali en cok da aklimizi kullanmaliyiz mesela onu kullanmak en buyuk tesekkur etme bicimidir yaradana. Çünkü onu kullanmak harekete gecmek demek düzeltmek demek bozuk olani elimizle dilimizle kalbimizle.Yaralari var dunyanin evet hala var bilim önüne gecemedi çunkü dünyanin en büyuk yarsi biziz. Kendimizi iyilestirirsek dünyayi iyilestirecegiz. Hangi soruna çozüm uretemek istesem dönup dolasip yine kendime geliyorum. Demekki dünya sorun sende degil bende . Biliyorum bu dünyayi iyilestirmwz belki ama beni iyilestirebilir belki belki ben bu cumleyi kurunca dünya birisi daha kendine geldi der. Kendine gelmek! Dunya ya o kadar çok seyahat ediyoruz ki bazen kendimize de uğramamiz gerekebilir. Sevgili kendim hüzünlü geldin.Devalar getirdin . Deva:Sadece ömürde bir kere kendimize gelmek. Kurtuluş reçetemiz belkide bu.
