ŞERMİN

Seni ilk gördüğüm gün 

Elimde sigaram cam kenarına oturmuşum

kapıdan içeri girmen ile herkes sana odaklanmış 

şaşkın gözlerle “bu kim diyorum ” 

ilk sözlerin ise çok iyi hatırlıyorum 

“seni bir yerden tanıyor  gibiyim çok yakın bir arkadaşımın kızına benziyorsun ” demiştin 

aslında bilememiş o zaman sen 

beni en iyi tanıyanlardan olacağını 

kızım dediğin bir kimse olacağımı bilememişdin 

o seni ilk gördüğüm o anın havası burnuma geldikçe 

zaten unutulmazdı psikozun havası bilirim 

yanında uyuya kalıyordum 

o kadar mutlu oluyordum ki 

saçımı okşayışını o kadar seviyorum ki

çünkü o annesiz kalışımın 

annesi oluyordun ruhumun 

anne gibi kokuyor bana huzur veriyordun 

ve bazen ne yapıyorum biliyor musun ?

resmini alıyorum karşıma 

uzun uzun anlatıyorum derdimi

sonra senin ağzından öğütler veriyorum kendime 

gülünç şeyler söylüyorum senin ağzından kendime 

gülüyorum hatta kahkahalar atıyorum 

çünkü ben kimseyle konuşamadıklarımı seninle  konuşabiliyorum  

çünkü ben derdimi anlatırken derdimi unutup kahkaha atabiliyorum seninle

ve biliyor musun insan ağlarken sarılanları

yoklukta var olan insanları unutmazmış

ve ben seni hiç bir zaman unutmayacağım  

senin bana kızdığında 

o hani kahkahalarım var ya işte

onlar hatamı kapatmak için

anlamsızca olan durduramadığım kahkahalarımın 

en güzel sebebisin 

ŞERMİN ‘SİN SEN  BANA EN ZOR GÜNLERDE ARKAMDAKİ DAĞIM BANA ANNE OLAN 

BANA EN GÜZEL DÜŞLERİ KURDURAN 

EN GÜZEL İNSANSIN SEN 

SENİ ÇOK SEVİYORUM