Kendimi sevmemeye başlamam ile başladı her şey.. Kendimden sonra ilk güneşten vazgeçtim artık güneşi sevmez oldum sonra çiçekleri sonra baharı.. hatta belki çocukları ve hayvanları.. Ama en çok kendimi sevmiyorum artık. Mutlu değilim epeydir içimde ki çocuk da yok artık; gözlerimde muzurluk, ağzımda kahkaha ,dudaklarımda tebessüm yok artık.. Huysuz, tatminsiz,söylenen,kötü bir insan oldum. Evet kesinlikle artık neşeli değilim artık iyi bir insan değilim . Bir zamanlar iyi olduğumu söylerlerdi ama hatırlamıyorum o vakitleri kendimi hep günahkârmışım gibi hissediyorum. Şuan için hala gaddar değilim ama merhametim de sallandı. İşte ne bileyim insan olmaya dair ne varsa kayboluyor; içimdeki uyuşukluk ,içimdeki şeytan, içimdeki tembel ,içimde ki o kötü şey işte emiyor hepsini.. Buna sebep olan ne varsa : beynim ise kafamdan çıkarıp taş ile ezesim var kalbim ise göğsümden çıkarıp atasım var yerini çiçekle doldurmak var ya da hiçbir şeyle bilmiyorum.. Kendimi değersiz zavallı boşuna nefes alan biri yok biri değil bi şey gibi hissediyorum.. sadece şey işte .. ŞEY!
