Bazen sesler çoğalır. Görmek istemediğimiz yüzler, tahammül edemediğimiz sohbetler, zoraki gülümsemeler, tüm bunlar zaten pek beceremediğimiz şu ” normal biri ” olmayı daha da zorlaştırır. İşte bu anlarda düşünürüz: Neden?
Dünyada yaşanabilecek milyonlarca senaryo , sayısız ihtimal varken neden hepimiz rezil hayatlarımıza devam ediyoruz?
Merak ediyorum. Bu kadar insan yalnızsa nasıl birbirimizin hayatına değemeden geçebiliyoruz? Nasıl bu kadar insanın arasında yalnız kalmayı başarabiliyoruz? Belki de yanlış insanların olduğu yanlış bir hayata doğmuşuzdur. Ait olmadığımız yerde ait olmadığımız insanların arasında hayatta kalmaya calıştığımızdandır tüm bunlar.
Yalnızlığı tercih etmek başka şey ona mecbur olma başka şeydir. Kimsenin yalnız kalmaması dileğiyle.
İyi akşamlar.
