Ve sesizlik… Kimsesizlik… Yorgunluk… Hepsi bir arada nasıl yaşanabilirdi ki. Tamamen boşluk. Yüzüme vurur hep acılar unutturmazlar kendilerini asla . Tam mutlu oldum derken sanki bizden alacaklı birileri var da tek varlığımızı o an ki mutluluğumuzu alacakmış gibi üstümüze gelir alır ve gider… Herkes mutluluğumuzu ister alır ve gider. Herkes iyiliğimizi ister iyi niyetimizi alır ve gider… Ve sonra bu insanlar bize sorarlar neden bu kadar kötüsün, neden mutsuzsun, neden gülmüyorsun, neden suratın asık falan filan… Biz kötü insanlarız, bizi siz kötü yaptınız. Yaşattıklrımızdan siz sorumlusunuz…
Yaşamak yüreği ince ben gibi insanlar için bu dünya da ki cehennem… Burası cehennem, kalabalığın içinde etkisizken hiçbir işe yaramazken yok olamamak… Ve hep dışardan seyretmek insanları…
BÜŞRA ERDEM…
