fagaoglu

Gitsin istemiyordu yaprak Biraz daha kalsın ne olur Biraz daha diye geçirdi içinden… Hiç kıpırdamadı, nefesini tuttu Onu hayranlıkla seyrediyordu… Diğerlerine baktı, sevindi! Yoktu hiçbirinin üzerinde böylesi Bu denli can…

Yine aynı yerde bekliyordu Yine mi sen! Dedi görünce Yer verdi taş basamaklarda Yan yana oturduk mekânında Yavaşça elini omzuma koydu… Yanında huzur duyuyordum Yüreğim hızla çarpmıyordu Ya bırakırsa korkusu…

  Yağmurla geldi ayak seslerin Her adımda büyüdün içimde Şimdi köşeyi döndün diyordum Bitmiyordu yol bir türlü Gelmeyeceksin biliyordum… Buğuların ardında sen vardın Penceremde damlalar Damlalarda kalp atışların Tutunamayıp aktılar…

  Sevgiyi öldürdüler sevda ormanında Dallarını kırdılar, çaresizce inledi Çiçekler bir avuç toprakla uğurladı Rüzgar uğuldadı eskileri anarcasına Yapraklarda katıldı bu mateme Savrulup kül oldular yanarcasına… Sevgiyi öldürdüler, şiirsiz satırlarda Selamsız…

  Rüzgâr kuruyan dudaklarıma acımadı Denizin tuzunu da kattı eserken, Akşam suya karıştı alaca renklerde Hüzün koluma girdi gün biterken… Sığındığım, sevdiğim segâh terk etti Tıpkı senin gibi gül zarda…

Alevsiz yandı sevgi terk edilen anılarda Kül bırakmadı bu güne vazgeçilen dünlerden Boşlukta bir şarkı kaldı geriye… Uzayıp giden… Griye döndü renkler açılmamış goncalarda Tersine aktı sular zamanın pençesinde Ayak…

  Her şey duyguların gizinde başladı Uçuşan dileklere amade Huzuru barındıran bir gecede Mavi sabır çiçekleri açtı sessizce Gül kıskandı, esirgedi kokusunu Seni dinledim dertli bir hüzzamda Bir çiğ tanesi…

  Gecelerden bir gece, Üşümüş yıldızların altındayım Gittiğim bir yer var sıklıkla Adı yalnızlık ve ben de üşüyorum Yok olmak istercesine geçmişimde Bir boşluğa düşüyorum… Sağır eden sessizliğin sesinde Her…

   Kör ışıklı lambalar gibi solgun Yanan bir pervane kadar çaresizdim Nedensiz ayrılıkların yol sorduğu Saatlerin hep yalnızlığı vurduğu Hiçbir yere çıkmayan sokağımda… Adımlarım geri giderdi bazen Yürümek acı verirdi…

   Geçmişin unutulmuş, boş sofalarında Eski bir odada terk edilmişti anılar Tozlu hikâyeler sandıklarda uyurken Bütün kapılar acımasızca kapandı Hatırlamanın yasak olduğu bir kuytuda Akşam, sessizliğin gürültüsüyle oynaşırken Kirli camlara…

Bir su damlası düştü toprağa Arkasından diğer yaramazlar Toprak buğusu sardı akşamı… Anlatamadıklarım vardı ya Hani hep dilime dolananlar Onları da alsaydı yağmur Yüzüne diyemediklerimi Önüne katıp götürseydi Beni benle…

  Okunmamış bir kitap vardı kalemimde Ön sözü, sen ve kırmızı güllerle bezeli Okundukça mavi kelebeklerin uçuştuğu Sayfaların âşıklara selam durduğu, Saatlerin hep mutlu sonları vurduğu… Sadece hayallerde yazıldı bu…

  Yine aynı yerde bekliyordu Yine mi sen! Dedi görünce Yer verdi taş basamaklarda Yan yana oturduk mekânında Yavaşça elini omzuma koydu Yanında huzur duyuyordum Yüreğim hızla çarpmıyordu Ya bırakırsa…

Yine kızıl bir akşamüstü gözlerimi yakarken Bir fincan çayın buğusunda gülümsedi hayalin… Ayak seslerini duyarım bu vakitler geldiğinde Haydi dersin, düş önüme bakalım tembel adam Şimdi birlikte su verme zamanı…